یکی از “killer applications” فناوری بلاکچین ، قرارداد های هوشمند است. قراردادهای هوشمند اساساً قراردادهای عادی هستند که براساس شرایط و ضوابط توافق شده در کد ، خود را اجرا می کنند. آنچه این “یک killer app ” می کند این است که واسطه را برای خدمات حذف می کند ، همانطور که بیت کوین واسطه را برای انتقال دارایی حذف می کند. با قراردادهای هوشمند ، خدمات واسطه ای مانند کارگزاران و نمایندگان به جای اینکه هزینه گرانتری برای استفاده از قراردادهای هوشمند باشد ، از کار می افتند . در سمت مشتری ، تغییر چندانی در نحوه انجام معاملات ایجاد نخواهد شد. با این حال ، در پشت صحنه ، پیچیدگی ها پیچیده تر هستند.
قرارداد چیست؟
قرارداد های هوشمند چه فرقی با قرارداد معمولی دارد؟ بگذارید ابتدا یک گام به عقب برگردیم و بفهمیم قرارداد چیست و چگونه واقعاً شکل می گیرد. قراردادها باید دارای عناصر اصلی خاصی باشند که امکان اجرای آن را در دادگاه ها فراهم می کنند. در ساده ترین قراردادها باید یک پیشنهاد و یک پذیرش وجود داشته باشد ، از جمله توافق طرفین مبنی بر اینکه قانون از نظر قانونی، قانونی است. توافق مورد بحث ماهیت حقوقی دارد (از جمله ملاحظات دیگر). این نگاه سنتی به قراردادها است.
با این حال ، توجه به این نکته حائز اهمیت است که ظهور اینترنت با قراردادهای کلیک (که در آن کاربر باید با قرارداد موافقت کند) این تعریف را به حد مجاز رساند . مقررات عمومی حفاظت از داده های اتحادیه اروپا ( GDPR ) نیز خود مایه ای از این واقعیت است – قانون قرارداد باید برای عصر اینترنت به روز شود زیرا شرکت های بزرگ از سوراخ های حلقه و چاپ خوب استفاده می کردند.
در مورد clickwrap ، اینترنت به افراد امکان می دهد روزانه برای صدها سرویس ثبت نام کنند و از مردم انتظار می رود که همه شرایط و ضوابط مربوط به هر سرویس را بخوانند. اما این غیرقابل اجرا است ، زیرا مجله تایم محاسبه کرده است که خواندن تمام سیاست های حفظ حریم خصوصی شخص هر ساله 76 روز طول می کشد. کاربران با انتخاب مبلغ صفر روبرو هستند: قبول قرارداد کلیک کلیک یا استفاده نکردن از خدمات.
وارد کنید: قرارداد های هوشمند
قرارداد های هوشمند را وارد کنید ، راه میانه را هموار کنید!!. همانطور که توسط نیک سابو ، خالق آنها تعریف شده است ، قرارداد های هوشمند مجموعه ای از وعده ها است که به صورت دیجیتالی مشخص می شود ، از جمله پروتکل هایی که طرفین در این وعده ها عمل می کنند.
در مثال فوق ، این به کاربر اجازه می دهد تا با شرکت مذاکره کند و تصمیم بگیرد که توافق عادلانه ای برای هر دو طرف چگونه خواهد بود (به عنوان مثال کاربر فقط به شرکت اجازه می دهد تا از داده ها و فعالیت های خاص کسب درآمد کند و باید درصدی از این درآمد را به اشتراک بگذارد). تا زمانی که پیش شرط ها در قرارداد هوشمند رمزگذاری شده باشند ، در این صورت می توان قراردادی منعقد کرد که در محل فروش با کاربر مذاکره کند.
پردازش قرارداد های هوشمند را می توان به 6 مرحله اصلی تقسیم کرد:
1) توافق نامه طرفین را شناسایی کنید.
2) شرایط توافق را تنظیم کنید
3) منطق تجارت را به نرم افزار کد کنید.
4) توافق نامه را برای تغییر ناپذیری رمزگذاری کنید.
5) قرارداد هوشمند را برای انطباق و تأیید اجرا کنید.
6) گره های دیگر قرارداد جدید را به روز کنید.
در حال حاضر این یک فرایند طولانی است ، اما با توسعه فضای ارزهای رمزپایه ، جنبه های آن به صورت خودکار انجام می شود. در واقع ، این یکی از چالش های فعلی قرارداد های هوشمند است: پیچیدگی. توسعه قرارداد هوشمند در حال حاضر فقط برای برنامه نویسان اختصاص دارد و نه برای یک کارآفرین غیر تخصصی. علاوه بر این ، امنیت یک چالش اساسی برای غلبه بر آن است ، به ویژه در مقیاس گسترده ای که میلیون ها دلار از طریق کد عبور می کنند ، بدون ذکر سوالاتی در مورد حریم خصوصی ، مالکیت داده ها و حاکمیت قضایی که توسط قراردادهای هوشمند زیر سوال می رود.
قرارداد های هوشمند قرار است چشم انداز عملیات را در صنایع تغییر دهند ، ضمن آنکه سرعت و امنیت را بهبود میبخشد ، هزینه معاملات را کاهش می دهد. اما بحث هنوز هم بسیاری از به و جزئیات به نظر با توجه به وجود نظارتی طرف اجرای هوشمند قرارداد.
